η Φθορά

   Μάταιος ο φόβος μη φθαρείς.
Το σώμα είναι φτιαγμένο για να φθείρεται, να ηδονίζεται και να τσαλακώνεται ώσπου να πεθάνει και να σαπίσει. Το σώμα μονάχα έτσι είναι σώμα. Και είναι όμορφο.
   Το να διαλέγεις ποιος ή τι θα σε φθείρει δεν είναι ηττοπάθεια ίσως παίζεις απλά πιο έξυπνα το παιχνίδι. Τυχαίνει να διάλεξα τον εαυτό μου. Χαζή επιλογή...πολύ δεσμευτική για την ακρίβεια. Δε φταίει κανείς, δε φταις εσύ ούτε οι επόμενοι, μωρό μου. Δε φταίω εγώ το κάνω κατά λάθος και περνάω δύσκολα μ' αυτό.
   Εσύ έχεις τουλάχιστον την επιλογή να με αφήσεις. Εγώ είμαι εδώ, εγώ είμαι πάντα εδώ. Το λέει και τ' όνομά μου. Στους ίδιους δρόμους ξαναγυρίζω, στις ίδιες συμπεριφορές και ξανά στις ίδιες χαράδρες του εγκεφάλου μου βουτάω. Απ' τις πολλές ηλεκτρικές εκκενώσεις η σκέψη μου έμεινε άδεια και ηλεκτροφόρα. Με καίει τώρα πια η σκέψη μου. Κρανίου τόπος το κρανίο μου.
   Ντροπή να κλαίγεσαι. Μα, δε γούσταρα ποτέ να είμαι ευτυχής μες στη δυστυχία μου, αυτό ηχεί πιο μίζερο στ' αυτιά μου. Πάντα χάνομαι. Χάνομαι τόσο εύκολα όσο παίρνω λάθος λεωφορείο. Απλά καμιά φορά αργεί κι αυτό το ταξί, που θα πληρώσω ακριβά να με πάει στο γαμημένο τον προορισμό μου.