Το στοίχημα

Απόψε έχει πανσέληνο κι αυτή μένει κλεισμένη. Έξω φυσάει η θάλασσα, μα προτιμά ν'αγκαλιάζει τον ανεμιστήρα. Έλα, ξέχνα τις έτοιμες απαντήσεις περί αδράνειας, τώρα μιλάμε για επιλογή.
  Έξω ο κόσμος γελάει τα βράδια, μα εκείνη γουρλώνει τα μάτια, μήπως σαλέψει τίποτα στη νύχτα που'χει μέσα της. Απ'το ένα αυτί μπαίνει γέλιο κι απ'το άλλο βγαίνει κραυγή. Βαράνε τα τύμπανα, τρίζει η πλάτη, βαράνε τα τύμπανα και γυαλίζουν τα μάτια της.
  Μετά σιωπή. Μπουκώνεται τα σκατά τους. Και ξεχειλίζει. Και παύει και ο αντίλαλος και όλα.
 Τυχαία τυπάκια σχολιάζουν το παρελθόν της και επηρεάζουν το παρόν της. Άλλοι πίθηκοι, χοροπηδηχτοί, προβλέπουν και το μέλλον της.
   Όταν δεν γυαλίζουν τα μάτια, γυαλίζει το ποτήρι της και παραγεμίζει με καπνό το στήθος της. Εισπνοή-Εκπνοή-Ψυχραιμία. Ψυχρό αίμα ζήτησαν, ψυχρό αίμα θα λάβουν. Και τότε είναι που φλερτάρει με την αυτοκτονία. Ξέρεις, έτσι όλοι πέφτουν έξω στις προβλέψεις κι αυτή από μια γωνία γελάει βγάζοντας το καπέλο. Παίρνει λοιπόν τα ρέστα της. Ως αγκαλιά ή ως λάμψη στα σάπια μάτια τους. Διαφορετικά, χάνει· με φωτογραφίες, δημοσιεύσεις και λουλούδια που βρωμάνε αποσύνθεση πιο πολύ απ'όσο το πτώμα της.